The life of keni-Zjef

Ik wou dit blogbericht al eerder schrijven, maar gisteren was er een ganse dag geen elektriciteit in het Ken Gen kamp waar ik verblijf. Een beetje vreemd als je je realiseert dat de elektricitietscetrale hier 500m verder is en het kamp bewoont wordt door vele elektrische en mechanishe ingenieurs .

Gelukkig passeerde Harrison, de zoon van John Njeru (de manager van de BGF-plantage), om me uit te nodigen voor een Chapati-kook-sessie. Hij en zijn zus zouden mij een typisch Afrikaans gerecht aanleren, zoals eerder eens beloofd. Alei, gerecht, een chapati is een soort van pannenkoek, gemaakt van bloem en water leunt het  eerder aan bij brood dan bij een pannenkoek, maar het ziet er nu eenmaal zo uit. Chapati’s worden hier hele dagen gegeten samen met een goede kop chai (soort van thee met veel melk en suiker). Er is hier niet zoveel variatie in eten, maar ik hou wel van de Keniaanse keuken, ik ben natuurlijk geen moeilijken als het op eten aankomt, althans, als het niet van dieren gemaakt is xD

Ik ben nu dus een volleerd chapati-maker, ow yeah! Twee dagen geleden ontdekte ik ook de pinpongtafel in het KenGen-kamp. Ik speelde al enkele spelletjes tegen talenten en mindere talenten, maar ik hoor toch bij de betere spelers van het kamp (Ik ben natuurlijk al altijd een pingpong talent geweest he, hum). Enkele kinderen kwamen zelfs al trainingssessies vragen, dat gaat niet altijd zo gemakkelijk natuurlijk, daar mijn Swahili nog altijd niet perfect is. Maar we geraken er wel en het is zeer tof eigenlijk. Ik en mijn nieuwe goede vriend Anthony denken er zelfs aan om een pingpong-toernooitje te organiseren en een clubje op te richten, ehehe.

Soit, hoe zien mijn dagen er hier uit? Veel te vroeg opstaan iedere morgen (rond 6h) en een goed ontbijt klaarmaken aangezien het middagmaal niet altijd verzekerd is (maar meestal ga ik toch een Chapati en Chai gaan verorberen in een van de dropen rond de plantage). Om 7h vertrek ik dan richting de dam van het Kiambere stuwmeer, een gezellige ochtendwandeling van ongeveer 35minutende. Aldaar wacht Benson Matuku mij meestal op met de motorboot om mij naar de andere kant van het meer te brengen, zo’n 40min verder. Het is altijd leuk om de groene streep van de plantage te zien opduiken uit de rode en bruine omgeving, ook de krokodillen en nijlpaarde zijn altijd machtig om te zien, wel van een veilige afstand, ehehe. Op de plantage doe ik dan mijn werk, deze week was dat bvb het opmeten van een 3-jaar-oude bemestingsproef van de voorgangster van mijn voorganger. Leuk werkje, vooral omdat het met James Mwanzia was, een jonge die leraar Engels wil worden. Maar om te kunnen studeren, heeft hij heel veel geld nodig, dus moet hij werken tot genoeg heeft. Met Mwanzia kan ik alleszins goed zeveren over vanalles en nog wat, en hij leert me veel Swahili, ook de vuile woorden die je hier niet te luid mag zeggen. Ik ben hem ook aan het leren met de computer te werken, hij heeft al een emailadres en zijn eerste tekening gemaakt in paint. Toch vreemd om iemand van 24jaar zo te zien klungelen met dingen die wij als simpel ervaren. Maarja, wat wil je, computers dat hebben ze hier nog niet veel gezien. En als ze al een zouden kopen, dan hebben ze nog geen elektriciteit.

Als er tijd is maak ik rond de middag ook nog eens een wandeling richting Katithini, een half uurtje wandelen. De economie is daar aan het boomen sinds mijn aankomst (Van al die chapati’s en chai’s die ik al naar binnen heb gespeeld). Rond 15-16h keer ik dan terug, eerst met de motorboot en dan te voet terug naar het kamp alwaar ik dan een korte doch frisse douche goed kan gebruiken, want vergis je niet, zweten doe ik hier goed, en het is niet altijd van de inspanning!

‘s Avonds zend ik dan meestal wat mails, of werk ik een beetje aan de thesis, hang ik wat rond in de bar van de club, lees ik het boek op mijn laptop (a Game of Thrones, aanrader ;-). Nu zullen er ook bikkelharde pingpongtrainingen bijkomen  en eten doe ik natuurlijk ook, ik kook veel zelf, maar als ik lui ben, bestel ik eten in de bar (2euro voor een maaltijd, ik kan niet klagen, alhoewel dat hier eigenlijk wel redelijk duur is, in  Kiambere dorp kan je voor 20cent al een goedgevulde maag hebben).

Het is gelukkig ook al minder stil in mijn huisje, donderdag heb ik namelijk een radiootje gekocht op de markt, ik kan er zelfs muziek van op een usb-stick me afspelen. En ik kan die usb-ingang goed gebruiken want de radiozenders hier....weleuuhh...laat ik zeggen dat ik q-music of MNM zoou prefereren boven de zever dat de radiopresentatatoren hier uitkramen. Dat is wel iets dat ik mis; kwaliteitsvolle radio en tv. Jup er is hier veel werk te vinden voor jonge radio-en tv-makers uit Europa. Een film of serie lijkt hier meer op het eindejaarsproject van een doorsnee klas uit het 4^e middelbaar dan op “Thuis” of “Familie”. Zelfs de geimporteerde buitenslandse series zijn niet veel beter, ze komen dan ook vooral uit mexico! Oooh, wat zou ik veel geven om een gedubde versie van Fc de kampioenen te zien.